Eski Ahit

Eski Ahit, Yaradılış’ı anlatmaya Nuh’un çok sevilen hikâyesiyle başlar. Bu hikâye Babil efsanesi Uta-Napiştim’den türetilmiştir ve birçok medeniyetin bundan daha eski mitolojilerinde bulunur. Çifter çifter gemiye binen hayvanların efsanesi hiç kuşkusuz büyüleyicidir ancak bu hikâyenin ahlak dersi dehşet vericidir. Tanrı insanoğluna kızar ve bunun sonucunda, (bir aileyi hariç tutarak) çocuklar da dâhil herkesi suda boğar. Ek olarak, geride kalan (muhtemelen masum) hayvanları da boğar. Elbette bu ifadeye öfkelenen ilahiyatçılar, Yaradılış kitabını artık kelimesi kelimesine doğru kabul etmediğimiz şeklinde itirazda bulunacaktır. Fakat benim asıl anlatmak istediğim de budur! Kutsal kitaplardaki hangi parçalara inanılmasının gerektiğini, hangi parçaların sembolik veya kinaye olduğunu titizlikle seçeriz. Bu gibi titizlikle yapılan seçimler bir kişisel karar meselesidir ve bu aynen, bir ateistin şu ya da bu ahlaki kuralı az ya da çok seçmesinin, mutlak bir temeli olmayan kişisel bir tercih olması gibidir. Eğer bu iki durumdan biri “kişinin canının istediği yere gidiyorsa" diğeri de öyledir.

(Tanrı yanılgısı-S:228-Eski Ahit)